
Es como esas cosas que no te esperas, que te vienen de sopetón y sin avisar. Esas noticias que no quieres oír o que nunca creerías que las ibas a oír. Al menos, no ahora, no tan pronto. Y es que es muy complicado para uno mismo saber que un amigo ya no está y que no volverá a estar nunca más.
Dudo que pueda despedirme como lo ha hecho ella así que si tenéis tiempo y queréis comrobar cómo es una despedida como él se merecía, sólo tenéis que leer.
Adiós amigo. Hasta la vista.
Ostres, Clara, em sap molt de greu. Jo fa un mes que també vaig dir adéu a algú proper :(
ResponderEliminarEspero que quan tornem a la vida rutinària aquest setembre ens poguem veure més sovint, que sempre m'agrada escoltar les teves històries :)
Un petonàs!
Me encanta esa foto :)
ResponderEliminarA mi también....
ResponderEliminar