lunes, 8 de agosto de 2011

D.E.P.


Es como esas cosas que no te esperas, que te vienen de sopetón y sin avisar. Esas noticias que no quieres oír o que nunca creerías que las ibas a oír. Al menos, no ahora, no tan pronto. Y es que es muy complicado para uno mismo saber que un amigo ya no está y que no volverá a estar nunca más. 

Dudo que pueda despedirme como lo ha hecho ella así que si tenéis tiempo y queréis comrobar cómo es una despedida como él se merecía, sólo tenéis que leer. 


Adiós amigo. Hasta la vista.

3 comentarios:

Mga dijo...

Ostres, Clara, em sap molt de greu. Jo fa un mes que també vaig dir adéu a algú proper :(
Espero que quan tornem a la vida rutinària aquest setembre ens poguem veure més sovint, que sempre m'agrada escoltar les teves històries :)
Un petonàs!

Naretaa dijo...

Me encanta esa foto :)

Clara González Juidías dijo...

A mi también....